Emile

LUC VAN DER KELEN in HLN 16.01.2009

Zijn er nog mensen?

Maar is de menselijkheid gebleven in de zaak van het kleine mensje Emile en zijn reddende engel Els Schelfhout? Waar is de solidariteit gebleven in deze kille samenleving die de onze is geworden? Waar is de warme samenleving naartoe, overgeleverd aan cobra's en hyena's die discussiëren over het recht van een vrouw met een hart om een kind te redden van een gewisse dood?

Heeft Els Schelfhout een wet overtreden? Neen. Ze heeft alle normale procedures gevolgd die ieder van ons ook kan volgen. Het gaat hier initieel niet om het ontwijken van de adoptiewetten, maar om te doen wat iedere humanist, van welke gezindheid ook, gelovig of niet-gelovig, in hetzelfde geval zou moeten doen: een kind in acuut gevaar bijstaan.

Ja maar, landen als Congo kunnen geen supermarkt zijn waar doorvoede westerlingen een kind uitkiezen op zijn blinkende oogjes, zeggen de klagers. Met alle respect: wie van al deze klagers zou vrijwillig een kind kiezen met een zware medische diagnostiek?

En die andere kinderen dan, hebben zij niet ook het recht om gered te worden? Natuurlijk hebben zij dat recht. Maar niemand kan het leed van alle kinderen torsen. Dat kunnen alleen alle staten van de wereld samen. Een gewoon mens die ook een politica is, levert de bijdrage waartoe hij of zij in staat is. Is het niet de moeite waard om één kind te redden net zoals het de moeite waard was om één jood te redden van de dood in het concentratiekamp?

Van de vrienden moest Els Schelfhout het niet hebben. Tom Dehaene, zoon van een groot premier, vond het een beetje 'jammer' en de nieuwe minister uit Limburg had het over 'niet zo'n goed signaal'. Niet één in die Vlaamse CD&V-fractie had de moed om onder de kritiek in de media op te komen voor een collega met een warm hart. Zouden ze zich niet beter schamen, stuk voor stuk, daar in hun comfortabele zetels onder die peperdure koepel?

Er is één politieke conclusie: pas maar gauw die adoptiewetten aan, zodat de volgende Emiles en Emilies niet moeten wachten tot de dood hen inhaalt in het weeshuis.


© 2009 De Persgroep Publishing